Falando enténdese a xente?
Falando enténdese a xente?
Iso de que falando se entende a xente pode valer para europeos boreais, a quen as friaxes e as longas noites daquelas partes tornan temperadas no falar, respectuosas coa voz allea e reflexivas no razoar, pero concíliase mal con estas latitudes, nas que falar as máis das veces conduce, non a entendérmonos senón, ben en troques, a encirrármonos máis nos nosos argumentos, elevando a voz e resumindo todo en dirimir quen leva a razón.
Teño para min que, maiormente, en España non se fala: discútese, que é ben distinto. A miña quinta, fillos dun medio país que masacrou o outro medio, lembrará un tópico familiar ao que o pater familias recorría en canto a prole se desmandaba na manifestación das súas preferencias ideolóxicas: Na mesa non se fala de política. Porque falar de política era discutir de política.
Era? En fin, bote unha ollada, mire como anda o patio e verá ata que punto somos celosos gardiáns das máis enxebres tradicións. Non sei na mesa, pero fóra dela, prolifera e retroaliméntase diariamente un balbordo mediático bastante insufrible e, atónitos, somos mudas testemuñas de en que se converteu a política. Padres e madres da patria adictos a Twitter; un xornalista que, nunha tertulia televisiva, dubida da hixiene persoal do vicepresidente do goberno; un vicepresidente do goberno que, trabucando gravemente ideoloxía e institución, provoca un conflito diplomático cun chío que, probablemente, escribiu no seu iPhone en trinta segundos; un presidente que practica, botándolle un morro inédito nos anais patrios, dicir digo onde, hai quince días, dixo diego... son mostras inequívocas de que, entre outras cousas, a pandemia do carallo (perdón, pero un tamén ten o seu xenio), a pandemia que gravita invisible sen sermos quen de esquecela, non nos ensinou nada. Todo segue igual que cando, vai para douscentos anos, Goya pintou aqueles dous tipos afundíndose na lama e, aínda así, propinándose mutuamente e ben ao seu sabor una tunda soberana a forza de fungueiro.
Hai un programa da tele, presentando por un que lle chaman Iñaki, que, nas últimas semanas divídese en dous cachos: no primeiro, un conxunto de epidemiólogos, virólogos e outros galenos tratan da pandemia. Fala a ciencia e cando fala a ciencia non se discute, pode dubidarse, argumentar e retroargumentar pero sempre do respecto á opinión ou punto de vista alleo porque a medicina, a máis nobre das ciencias nobres, non é exacta. Iso é a auténtica, a antiga forza da palabra. Na segunda parte do programa, ocupan as butacas dos sanitarios outro conxunto, esta vez de xornalistas profesionais da tertulia política, unha caste de feras que levan aos medios a mesma carraxe que se profesa na carreira de San Xerome. Berrar, insultar, descualificar, non respectar as quendas de voz, tres ou catro intervencións a un tempo... en fin, a receita do éxito.
Falando enténdese a xente? Juan L. Blanco Valdés. El Correo Gallego (28-11-2020)
É brincadeira ou é insulto? É comedia ou son prexuízos?
Por que os africanos que J. Conrad retratou no seu "Corazón nas tebras" non falaban?
Hai cen anos Conrad, un escritor de orixe polaca que escribía en inglés, quixo denunciar as barbaridades que os europeos estaban facendo en África, conquistando política e militarmente o continente e explotando os seus recursos naturais. Narrou como os seus habitantes non só tiñan que contemplar como levaban o ouro, diamantes, marfil, madeira e outros moitos produtos, senón que tiñan que achegar eles mesmos a man de obra para obtelos. Como non se sometían a esta tiranía de boa gana, eran obrigados a facer traballos forzosos, chegando a ser encadeados e maltratados como animais. Conrad sentiu mágoa daquelas xentes e escribiu un libro, “Corazón nas Tebras”, para denuncialo. Pero esqueceu algo; ao presentarnos aos nativos estes mostrábanse robustos, cunha gran vitalidade física que se transmitía nos seus cantos, bailes, rituais, etc, pero non falaban, parecían carecer da capacidade comunicativa ou dun idioma estruturado que lles permitise facelo. Aparecían xa que logo, unha vez máis, como o estereotipo do salvaxe exótico, ao que os europeos vían como un ser inferior. Moitos africanos nunca perdoaron a Conrad.
JESÚS VARELA-ZAPATA, El Pogreso (20-04-08)